Κομμάτια

Είναι φορές που σε κομμάτια σε βλέπεις, σκόρπια, σαν το σώμα σου να μην είναι ένα, μα αραδιασμένο από εδώ και από εκεί κι εσύ πασχίζεις να το ενώσεις με το μυαλό. Μήπως δεν πρέπει όμως με το νου σου να προσπαθείς να κολλήσεις εσένα; Μήπως τα κομμάτια σου θέλουν κάτι που ο νους δεν μπορεί να τους προσφέρει για να ενωθούν; Μήπως τελικά είσαι ολόκληρη; Όπως μας είχε πει και η Χαρά στο ποίημα της “Για Μένα”

Το σώμα μου είναι χορός/ άμα το σπάσεις/ δεν μπορεί να συγχρονιστεί με την μελωδία των/ αγαπημένων μου τραγουδιών. / Γι’ αυτό άκουσέ με. / Είμαι ολόκληρη.

Έτσι εμπνεύστηκα κι εγώ, λίγο η συζήτησή μας, λίγο αυτό το ποίημα που παίζει συχνά στο μυαλό μου, και έγραψα ένα ποίημα για τα δικά μου κομμάτια.

Το ξέρω τον τελευταίο καιρό τα ποιήματά μου γυρνούν γύρω από τη θεματική του σώματος και της αίσθησης που έχουμε μέσα σε αυτό. Η “Διάφανη Ζωή” και το “Σώμα” είναι τρανταχτά παραδείγματα. Δεν ξέρω γιατί, συνειδητά τουλάχιστον δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως αυτή να είναι η δική μου μπλε περίοδος του Πικάσο. Όπως και να έχει θα αφήσω αυτή τη θεματική να ξεδιπλωθεί από μέσα μου. Δε θέλω να τη σταματήσω, θα την αφήσω και όπου πάει. Που ξέρεις, μπορεί να με οδηγήσει σε πολύ ωραία ποιητικά μονοπάτια.

Κομμάτια

Ξεφεύγω

κάθε μέρα
πιο πολύ

κάθε νύχτα
λιγότερο

γλιστράω 
από τα χέρια μου
όταν προσπαθώ
να με γραπώσω

να νιώσω
ένα κομμάτι
του παλιού μου εαυτού

γιατί πλέον 
μόνο σε κομμάτια 
με νιώθω

ένα δάχτυλο εδώ
ένα πόδι παραπέρα
τρέχει και η μύτη
σκορπίστηκα

σε ξένους τόπους
σε γη άγονη

Δεν τη θέλω αυτή τη γη
με το μαύρο της χώμα
και τους μαύρους ανθρώπους 
που συνέχεια σκυφτοί
με τα μάτια σου λένε

Φύγε, μην μου μιλάς-

δεν με νιώθω πια

προσπαθώ την κοιλιά μου
να αγγίξω
με ακουμπάω παντού
μήπως βρω
συμπαγές σώμα
μα αιθέρια με διαπερνώ

φεύγω.

Please follow and like us:

0

403

20

20