17 Νοέμβρη: 3 Ποιήματα για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου

17 Νοέμβρη 1973. Η ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά του καθεστώτος στρατιωτικής δικτατορίας λαμβάνει χώρα.

48 χρόνια μετά από την ιστορική αυτή ημέρα του αγώνα για την ελευθερία και τη Δημοκρατία, θυμόμαστε τους ανθρώπους που εξεγέρθηκαν ώστε σήμερα να είμαστε ελεύθεροι με 3 ποιήματα σημαντικών ποιητών της αντίστασης.

Η ποίηση μιλάει στην ψυχή μας σε ώρες που το χρειαζόμαστε, μας παρηγορεί και μας δίνει δύναμη να παλέψουμε για το καλύτερο. Σε αυτή την περίπτωση, επέλεξα τρία ποιήματα που πολύ με συγκίνησαν. Τα ποιήματα του Μανώλη Αναγνωστάκη, του Νικηφόρου Βρεττάκου και του Γιώργου Σαραντή, δεν υπήρξαν μόνο παρηγοριά αλλά και παρακινητικά, με έντονο αντιδικτατορικό πνεύμα και συνεχίζουν να μας μεταφέρουν το πνεύμα της τότε εποχής, σήμερα.

Φοβάμαι – Μανώλης Αναγνωστάκης

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Γιώργος Σαραντής- Εδώ Πολυτεχνείο

Τρείς  νύχτες καίγανε οι φωτιές

την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες

Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα

και τότε τον είδα

            λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκρυαγές

να τρέχει προς το θάνατο

Αλέξανδρε του φώναξα

                                    Αλέξανδρε

κι ύστερα πιο σπαραχτικά Αλέξανδρεεε,

πάλι και πάλι

Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από την άσφαλτο

δε βρήκα παρά στάχτη

Σ’ όλους τους δρόμους

οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο τους.

Μικρός τύμβος – Νικηφόρος Βρεττάκος

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

---

Πηγή Ποιημάτων

Neolaia.gr