Είναι φορές που τα ποιήματα τα διαβάζω σαν περαστική. Με μουδιασμένη σκέψη διαβάζω τις λέξεις, προσπαθώ να τις ερμηνεύσω εγκεφαλικά. Περιμένω λογικά να εξηγήσω στίχους που δε χωρούν σε πεζότητα και λογική. Όχι όμως αυτή τη φορά. Διαβάζοντας το ποίημα “Το σούρουπο” του Χάρη Αγγελογιάννη, κάτι μέσα μου σκίρτησε. Ένιωσα το σώμα μου να θέλει να χορέψει με τις λέξεις, όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε κάποιον αυτό. Το σούρουπο του ποιητή έγινε και δικό μου. Οι στίχοι του Χάρη Αγγελογιάννη έχουν μια μουσικότητα και βγάζουν έναν τόνο μελαγχολίας. Αυτά τα δύο στοιχεία δένουν μεταξύ τους και δημιουργούν ποιήματα προσωπικά μα και εντελώς συλλογικά. Μπορείς να το νιώσεις αυτό τόσο…

22 Φεβρουαρίου 2020. Σαν σήμερα άφησε τον πεζό αυτόν κόσμο η ποιήτρια Κική Δημουλά. Σε αυτό το αφιέρωμα δε θα μιλήσω για το βιογραφικό της ποιήτριας, το internet βρίθει από τέτοια. Δεν θα κάνω την κλασσική ανάλυση ενός ποιήματός της όπως συνηθίζω και όπως θα δεις άλλα αφιερώματα να κάνουν. Επομένως εάν ήρθες εδώ ελπίζοντας πως θα μάθεις πότε γεννήθηκε και πως ήταν η ζωή της ή τι υπονοεί στην “Άνω Τελεία” τότε είσαι σε λάθος μέρος. Εδώ θα μιλήσω για την ποιήτρια που με έκανε να νιώσω την ποίηση δική μου, για αυτή που με μύησε στην συγγραφή, που με έκανε να θέλω να της μοιάσω κι ας μην…

Ίσως θυμάσαι την Παναγιώτα Γιώτη από το ποίημα της Απόφαση ή από τα 8 Χριστουγεννιάτικα Ποιήματα από τους Αναγνώστες Μας. Ίσως να την γνωρίζεις για πρώτη φορά. Όπως και να έχει να είσαι σίγουρος πως θα σε καθηλώσει με το ρεαλισμό, το βάθος και το δυναμισμό που εκφράζουν τα ποιήματά της. Ποιήματα βγαλμένα από εμπειρία, βιωματικά και πέρα για πέρα αληθινά.

Πόσες φορές έχω μουδιάσει τη μοναξιά μου με περισπασμούς, αρκεί να μην μένω μόνη με το μυαλό μου. Εκεί που πάω να σκεφτώ,να αναλογιστώ πτυχές της ζωης μου που δεν είχα επεξεργαστεί, εκεί εμφανίζεται σαν φωτεινός σηματοδότης στο μυαλό μου η ένδειξη “ΔΕΣ NETFLIX”.