1/10/2020

Κάθομαι στο λεωφορείο. Στη θέση μόνη.
Ο ιός μας έφερε κοντά. 
Φοβισμένοι, καχύποπτοι, κρυμμένοι.

Επιτέλους η μάσκα της ψυχής μας βγήκε έξω!
Όμορφα δεν είναι έτσι; Με τα χαρτιά μας 
στο τραπέζι;

Ησυχία...

Όμως μπρος μου δυο μάτια, να σου μου χαμογελούν.
Καινούργιο θα'ναι αυτό!
Εκπνέουν ανθρωπιά.
Ήρθαν να χαλάσουν τη βολή μου.
"Άνοιξ'το παράθυρο να μπει λίγη ελπίδα!"

Κάποιες σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, που έκανα ενώ καθόμουν στο λεωφορείο και μία ηλικιωμένη κυρία μου ζήτησε, με χαμόγελο πίσω από τη μάσκα, να καθίσει δίπλα μου. Μήπως τελικά δεν έχει χαθεί η ανθρωπιά;

Please follow and like us:

0

403

20

20