Έμπνευση για το ποίημα «Με γεια!» αποτέλεσε η νέα εμπειρία που ξεκίνησε όταν αποφάσισα να ζήσω για ένα διάστημα στο εξωτερικό, μέσα από ένα εθελοντικό πρόγραμμα.

Είναι φορές που σε κομμάτια σε βλέπεις, σκόρπια, σαν το σώμα σου να μην είναι ένα, μα αραδιασμένο από εδώ και από εκεί κι εσύ πασχίζεις να το ενώσεις με το μυαλό. Μήπως δεν πρέπει όμως με το νου σου να προσπαθείς να κολλήσεις εσένα; Μήπως τα κομμάτια σου θέλουν κάτι που ο νους δεν μπορεί να τους προσφέρει για να ενωθούν; Μήπως τελικά είσαι ολόκληρη; Όπως μας είχε πει και η Χαρά στο ποίημα της “Για Μένα” Το σώμα μου είναι χορός/ άμα το σπάσεις/ δεν μπορεί να συγχρονιστεί με την μελωδία των/ αγαπημένων μου τραγουδιών. / Γι’ αυτό άκουσέ με. / Είμαι ολόκληρη. Έτσι εμπνεύστηκα κι εγώ, λίγο…

Είχε καιρό να μου αρέσει ποίημα. Οφείλω να σου το πω αυτό πριν συνεχίσεις να διαβάζεις. Δεν ξέρω γιατί μα τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι δεν μου κολλάει σε αυτά που διαβάζω. Δεν τα νιώθω οικεία. Κάτι προσπάθησε να κάνει ο Ginsberg με τα δίδυμα ποιήματα “Epitaph for a Suicide” και “Epitaph for a poet” μα η προσπάθεια δεν ευόδωσε τελικά.  Μετά όμως ήρθε “Η γραμμή των οριζόντων” του Χάρη Αγγελογιάννη να με φέρει ξανά στο σπίτι μου. Ξεκινώντας να το διαβάζω ένιωσα μια ηρεμία και ταυτόχρονα αυτόν τον πόνο της νοσταλγίας. Μην με ρωτήσεις γιατί. Τα καλά ποιήματα έχουν αυτή την επίδραση στους ανθρώπους, και “Η γραμμή των οριζόντων”…

Έχεις νιώσει ποτέ να σε ξεχνάς; Όχι τις βασικές σου ανάγκες, όπως νερό και φαγητό. Μα να ξεχνάς ποιά είσαι και πως να αναπνέεις. Να ξεχνάς από που ήρθες και ποιος είναι ο προορισμός σου. Και σιγά σιγά να σβήνεσαι. Στην αρχή τα σημάδια είναι λίγα, αλλά τα βλέπεις εμφανέστατα πάνω σου. Όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν τα σβησμένα σημεία σου μα σου είναι πιο δύσκολο να τα αναγνωρίσεις. Είσαι πλέον ένα διάφανο σώμα που άγεται και φέρεται ανάμεσα σε άλλα διάφανα σώματα, ευλαβικά σβησμένα. Και είναι τόσα πολλά που νομίζεις πως έτσι είναι η ζωή. Ο Eckhart Tolle στο βιβλίο του Η Δύναμη του Τώρα, ίσως να το ονόμαζε…

Από μικρό παιδί, κατά πάσα πιθανότητα, γιορτάζεις το Πάσχα με την οικογένειά σου. Σίγουρα έχεις περάσει ώρες ατελείωτες με τη γιαγιά και τον παππού στην εκκλησία, να ρωτάς κάθε πέντε λεπτά “πότε θα φύγουμε”, για να πας να παίξεις έξω.  Προσωπικά θυμάμαι το Πάσχα στο χωριό, στο σπίτι μας που είναι μακριά από όλα τα άλλα. Στον τεράστιο κήπο της γιαγιάς κυνηγούσαμε μυρμήγκια και, τις βροχερές ημέρες, σαλιγκάρια. Καθόμασταν τα βράδια με κρύο στο τζάκι και βλέπαμε με τους γονείς και τα ξαδέρφια μου ότι είχε η τηλεόραση. Διαβάζαμε βιβλία και φυσικά πηγαίναμε στην εκκλησία. Το Πάσχα έχει μια τόσο ευλαβικά μακάβρια αίσθηση, μια χαρμολύπη, για εμένα που το νιώθω…