Η Γραμμή των Οριζόντων- Ένα Ποίημα του Χάρη Αγγελογιάννη

Είχε καιρό να μου αρέσει ποίημα. Οφείλω να σου το πω αυτό πριν συνεχίσεις να διαβάζεις. Δεν ξέρω γιατί μα τον τελευταίο καιρό πάντα κάτι δεν μου κολλάει σε αυτά που διαβάζω. Δεν τα νιώθω οικεία. Κάτι προσπάθησε να κάνει ο Ginsberg με τα δίδυμα ποιήματα “Epitaph for a Suicide” και “Epitaph for a poet” μα η προσπάθεια δεν ευόδωσε τελικά. 

Μετά όμως ήρθε “Η γραμμή των οριζόντων” του Χάρη Αγγελογιάννη να με φέρει ξανά στο σπίτι μου. Ξεκινώντας να το διαβάζω ένιωσα μια ηρεμία και ταυτόχρονα αυτόν τον πόνο της νοσταλγίας. Μην με ρωτήσεις γιατί. Τα καλά ποιήματα έχουν αυτή την επίδραση στους ανθρώπους, και “Η γραμμή των οριζόντων” ανήκει σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Κάτι σε ελκύει σε αυτό το ποίημα σαν μαγνήτης. Σου χτίζει δυνατά συναισθήματα μέχρι που φτάνει το τέλος για να σου τα απελευθερώσει, ήρεμα, σαν κύμα που σκάει στην ακτή.

Σου εύχομαι καλή απόλαυση. Μακάρι να βρεις κι εσύ σε αυτό το ποίημα αυτό που ψάχνεις. Αν όμως δεν το βρεις, δεν πειράζει. Θα το απολαύσεις όπως και να έχει!

Η γραμμή των οριζόντων

Πάμε να φύγουμε από δω
δεν μας αντέχει αυτός ο τόπος,
πάμε, όπου το βλέμμα φτάνει
να βρούμε τη γραμμή των οριζόντων
που μπλε κι αέρινο γαλάζιο συναντιούνται.

Πάμε, στον ουρανό να κολυμπήσουμε
να μας κερνάει ο ήλιος φως ολημερίς,
τη θάλασσα να πιούμε
κρασί ευωδιαστό μ' αρμύρα.
Εκεί που τα σκοτάδια γίναν χίμαιρες
κι η νύχτα δεν τολμάει να πλησιάσει.

Έλα, και μην αργείς
για' θα τελειώσει τ' όνειρο
κι η θλίψη θα με ζώσει
γι' αυτά που γύρεψα εδώ
κι ακόμα δεν τα βρήκα.

Έλα, τώρα που ξέφυγε ο νους
και δεν ακούει κανόνες,
Έλα, και δεν υπάρχουν σύννεφα
μόνο αυτό
κι εμείς οι επιβάτες.

Οι σκέψεις του Χάρη Αγγελογιάννη

“Ένα ταξιδάκι ποτέ δεν βλάπτει, μου έκλεισε το μάτι ο άλλος μου εαυτός. Κι ας πέφτει λίγο μακριά. Τι εννοείς; Τον κοίταξα με απορία, πόσο μακριά; Να, μέχρι την γραμμή των οριζόντων, μου πέταξε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Μα τι είν’ αυτά που λες; Που θες να με στείλεις; Στο πουθενά; Μην το βλέπεις έτσι. Μέχρι το όριο της ουτοπίας είναι μόνο. Δεν πηγαίνει ο πάσα ένας εκεί! Για σκέψου λίγο και θα δεις πως αξίζει τον κόπο. Μπορεί να συνωμοτήσει και το Σύμπαν μαζί σου! Το σκέφτηκα. Λες να έχει δίκιο; Δεν θέλει και πολύ, μια απόφαση είναι. Μι αλλαγή τέλος πάντων! Φύγαμε, του σφύριξα, με ένα άνεμο αισιοδοξίας…”

Με αυτό το ποίημα σαν βάση έγραψα το διήγημα “Το όριο”,ένα από τη σειρά των διηγημάτων “Οδοιπορικό, ένα ταξίδι στον χρόνο” (εκδόσεις Γκοβόστη, Ιούλιος 2020). Παραθέτω ένα απόσπασμα από την αρχή του διηγήματος:

 «Ματούλα τι κοιτάζεις;»

      Είχε στρέψει κάμποση ώρα το βλέμμα πέρα, μακριά. Ερευνητικό, επίμονο. Μέχρι εκεί που έφθανε το μάτι. Έπεφτε ο ήλιος. Κι εκεί πέρα στα βάθη, το μπλε έχανε τη ζωηράδα του. Ξεθώριαζε, γκριζάριζε. Μέχρι  που γινόταν μια γραμμή. Μια θολή ευθεία γραμμή.

      «Τη γραμμή των οριζόντων;» ρώτησα.

      «Του ορίζοντα» με διόρθωσε. «Ένας είναι.»

      «Η γραμμή που δείχνει το όριο. Που σταματάει η θάλασσα. Που σταματάει ο ουρανός. Περίεργο δεν φαίνεται; Γιατί να υπάρχει ένα όριο; Να χωρίζει τη θάλασσα από τον ουρανό. Να μην τους αφήνει να ανακατωθούν. Να μην αφήνει τη θάλασσα να ανέβει λίγο πιο ψηλά, να αγγίξει τον ουρανό. Να μην αφήνει τον ουρανό να χαμηλώσει, να γίνει ένα με τη θάλασσα. Να θέλουν να μπερδευτούν, να ονειρευτούν μαζί, αλλά να μη μπορούν. Γιατί υπάρχει μια γραμμή ανάμεσά τους. Μια σκοτεινή γραμμή. Το όριο.

      Ποιος το έβαλε εκεί; Ποιος είπε «μέχρι εδώ είσαι εσύ, μέχρι εκεί είμαι εγώ;» Δίπλα, αντικρυστά, αλλά για πάντα χωριστά.»

      Το γλυκό της πρόσωπο είχε μελαγχολήσει. Κι εκείνα τα μεγάλα γαλάζια μάτια της με κοίταζαν γεμάτα ερωτήματα….

Χάρης Αγγελογιάννης

Ο Χάρης Αγγελογιάννης (Αθήνα 1953) σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ κι εργάστηκε ως Ορκωτός Λογιστής. Η συλλογή διηγημάτων του “Οδοιπορικό, ένα ταξίδι στον χρόνο”,(Ιούλιος 2020),  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Ένα ταξίδι που ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του ’60, περνάει μέσα από τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας και φτάνει στις παρυφές των ημερών μας. Δημοσιεύσεις του, πεζά και ποίηση, περιλαμβάνονται στο δικτυακό περιοδικό τοβιβλιο.net