Οι Αποδημητικές Καλημέρες- Κική Δημουλά

Το καλοκαίρι αναχωρεί, πιο γρήγορα παρά αργά. Ξέρω, κουράστηκες να ακούς “καλό χειμώνα” ενώ έχει 30 βαθμούς ακόμα έξω. Γιατί άραγε ευχόμαστε “καλό χειμώνα” πριν καλά καλά προλάβει να φύγει το καλοκαίρι; Από μικρή το αναρωτιόμουν…

Τόσο πολύ θέλουμε να φύγει η ζέστη και η ανεμελιά που η θάλασσα φέρνει μαζί της;

Ή μήπως είναι για να προετοιμαστούμε ψυχολογικά για το κρύο σπίτι, τον κρύο κόσμο, τις κρύες ψυχές;

Απάντηση δεν έχω, μόνο αναρωτιέμαι. Μήπως ο λόγος κρύβεται πιο βαθιά; Μήπως τελικά προτρέχουμε να αλλάξουν οι καιροί, να γίνει ο κύκλος των εποχών που φέρνει άλλον έναν χρόνο εμπειριών; Εμπειριών που ασκούν τη βαρύτητα της γης πάνω μας και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τη θνητότητα.

Τελικά μας αρέσει το καλοκαίρι όσο λέμε ή είναι απλώς μια μετάβαση προτού αποδημήσουμε για το φθινόπωρο κι εμείς;

Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου διαβάζοντας το ποίημα της Κικής Δημουλά “Οι Αποδημητικές καλημέρες” και θέλω να σε προσκαλέσω να στοχαστείς μαζί μου και να μου πεις τα δικά σου συμπεράσματα ή τις δικές σου ερωτήσεις.

Κική Δημουλά, Οι Αποδημητικές καλημέρες

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται διά βίου.

Και εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιος ξέρει τ’ άλλο μου φθινόπωρο;»
Καιρός να γίνεις «τ’ άλλο μου φθινόπωρο».
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Πηγή: The Clown