Περί Εμπνεύσεως

Είναι φορές που κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή ώρες ολόκληρες αγναντεύοντας μια κενή σελίδα, αδυνατώντας να γράψω. Αν έχει χρειαστεί ποτέ σου να γράψεις ένα κείμενο- για το σχολείο, τη δουλειά, ποιητικό- θα ξέρεις σίγουρα για ποιό πράγμα μιλάω. Κοιτάω τη λευκή σελίδα λες και βρισκόμαστε σε κάποιο διαγωνισμό· ποιά θα ανοιγοκλείσει πρώτη τα μάτια;

Η σελίδα είναι αιχμάλωτή μου. Ή μήπως εγώ είμαι η δική της; Δεν ξέρω πια… Πήρα λοιπόν την απόφαση να γράψω και ότι βγει. Ας είναι ασυναρτησίες, ας μη βγάζει νόημα. Γράψε κι όπου βγει. Μόνο αυτό έχει σημασία. Και μην ανησυχείς, κάπου θα βγει!

Και βγήκε. Καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο, δεν θα το κρίνω εγώ. Είναι το παιδί μου και το αγαπώ όπως όλα τα ποιητικά μου παιδιά. Διάβασε το “Συνάρτητες Ασυγγραφίες” εδώ:

Συνάρτητες Ασυγγραφίες

Οι λέξεις χωρίς νόημα περπατούν,
στρατιωτάκια στο δρόμο του πολέμου.

Κάθε που προσπαθώ να τις στριμώξω στο χαρτί,
ξεγλιστρούν κι άναρχα τρέχουν.

Παίζουν κρυφτό με το μυαλό,
με πιάνω να φοβάμαι,

μήπως το Α μπλεχτεί με Χ
και αρχίσουν να φωνάζουν.

Και καταλήξω τελικά,
και όλοι θα πούνε "ξαφνικά",

με όπλο στο δεξί μου χέρι

Please follow and like us:

0

403

20

20